ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ: Βελς: Ο σιωπηλός καλλιτέχνης του δρόμου

Πάνε περίπου 15 χρόνια από τότε που εθεάθη γιά τελευταία φορά στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας, εκεί που συνήθιζε να περιφέρεται από νωρίς κάθε πρωί, χειμώνα – καλοκαίρι, κρατώντας υπό μάλης τους ζωγραφισμένους καμβάδες του, που διέθετε σε χαμηλώτατες τιμές, σε φιλότεχνους και μη, γιά να εξασφαλίσει τα προς το ζήν. Κάποιοι ίσως ακόμα να τον θυμούνται. Ψηλός, ασκητικός, εβδομηντάρης και άνω, με τον αριθμό – ενθύμιο από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης – να φαίνεται στον καρπό του χεριού του και με ένα βλέμμα γεμάτο υπομονή και εμπειρία δοκιμασμένης ζωής, ο Γαλλο-εβραίος γέροντας δεν περνούσε απαρατήρητος. Τις ελάχιστες φορές που έτυχε να συζητήσουμε (στα γαλλικά, αφού γνώριζε ελάχιστα ελληνικά), πάντα μετρούσε τις κουβέντες του κι ολοκλήρωνε τις προτάσεις του με ένα ελαφρύ αυθόρμητο μηδίαμα... Σε παρατήρηση δε κάποτε, ότι τα έργα του είναι ανεπιτήδευτα, απήντησε ευθέως: «Η απλότητα είναι το παν στη ζωή, η επιτήδευση δεν είναι πάντα κάτι καλό». Ανεπιτήδευτα πάντως ή μη, τα έργα του, τοπία στην πλειοψηφία τους (υπαρκτά ή όχι) , αλλά και «νεκρές φύσεις», σίγουρα πάρα πολλά σε αριθμό, είναι φιλοτεχνημένα με κέφι, φαντασία, ζωντάνια και αισιόδοξη διάθεση, που αποτυπώνεται πρόδηλη σ’ αυτά. Ο Βέλς, λειτουργώντας αφαιρετικά, δεν αποτυπώνει με το χρωστήρα του ότι θεωρεί περιττό, αλλά επικεντρώνεται στα βασικά συνθετικά στοιχεία του θέματός του. Οπωσδήποτε όμως πετυχαίνει αυτό που θέλει: Να δημιουργήσει το αίσθημα της χαλάρωσης και της αισθητικής πληρότητας σε αυτόν που αντικρύζει τους πίνακές του. Μιάς χαλάρωσης που είναι αμφίβολο κατά πόσο απόλαυσε ο ίδιος στην ταραγμένη ζωή του...